Sökum stöðu minnar sem námsmaður er buddan tóm. Hún er einfaldlega alltaf tóm. Ég sé jafnvel fram á að næsta vetur verði hún léttari en venjulega vegna íbúðarkaupanna sem fram fóru á haustmánuðum 2005 og afborgannafensins sem slíku fylgja. Hvað verður þá um prjónaskapinn? Fyrsta spurningin sem kemur upp í hugann. Förum ekkert í felur með það, prjónaskapur er dýrt sport, kannski ekki á við laxveiði, en kostnaðurinn er þó nokkur, allavega fyrst um sinn þegar maður er að koma sér upp álitlegu safni prjóna. Svo kostar garnið náttúrulega alltaf sitt. Þegar uppi er staðið, hvað þarf maður og manns nánustu, og kunningjar og samstarfsmenn og fleiri, eiginlega á mörgum peysum að halda? Staðreyndin er að peysuframleiðsla mín undanfarin misseri hefur átt stóran þátt í tómleika buddunnar.

Leiðin út úr þessum fjárhagskröggum, að mínu mati, er sú að hætta að prjóna peysur og fara að prjóna sokka í staðinn. Lítum framhjá því að sokkar eru litlir og fljótprjónaðir, og að sokkagarn er ekkert tilfinnanlegra ódýrara en annað garn, ekki svo ég hafi tekið eftir, a.m.k. Bara tilhugsunin um sokka virkar ódýrari.

Svo þarf ég að takast á við löngun mína til að prjóna alklæðnað á feitu fjölskylduna hér á móti. Það yrði dýrt spaug, get ég sagt ykkur. Þau spranga um á nærklæðunum einum fata, mamma, pabbi og börnin, alveg furðulega oft. Þau eru einnig mikið með kveikt á tónlistarmyndbandasjónvarpsstöðvum, kannski eru það áhrif frá slíkum miðlum sem hefur þessi áhrif á fólkið. Allavega, þau eru ekki beint unun á að horfa og ég hef gælt við hugmyndina um að banka uppá hjá þeim með heimaprjónaðar siðgæðisdragtir sem ég hef hannað sjálf, og fá þau þannig til að hætta þessum skvaphristandi ósómasýningum. Afturámóti held ég að vandamálið í stöðunni sé ekki að fólkið eigi ekki föt til að hylja sig með, heldur fremur minn eigin tepruskapur. Lausnin er sumsé líklegri til að felast í því að ég prjóni bara augnleppa á sjálfa mig og hætti að stara.

Held ég ætli svo bara beint upp í rúm, og það án þess að hafa prjónað einustu lykkju í dag. Skrýtnir svona dagar. Hef einhvernveginn verið alveg laus við alla löngun til að prjóna, líklega vegna þess að ég er alveg að fara á límingunum yfir ritgerðunum mínum. Ef þær verða ekki bestar í heimi þá dey ég úr skömm. Og ég er ekki einusinni byrjuð á þeim enn! Óóóó, vei mér aumri. Þegar mér líður svona ömurlega getur prjónaskapur ekkert fyrir mig gert, hann virkar betur þegar ég er hress og bjartsýn. Það sem er afturámóti að svínvirka fyrir mig sem huggun harmi gegn er Charles Dickens. David Copperfield nánar tiltekið. Greyskarnið, það var nú meira ruglið sem hann lenti í. Mikið getur maður verið þakklátur fyrir að vera ekki umkomulaus í Englandi á nítjánduöld, haa? Ég er á því að David ætti algerlega skilið að ég prjónaði á hann eins og eina peysu, hann er alltaf svo hugrakkur og jákvæður þótt á móti blási. Algerlega maður sem maður ætti að taka sér til fyrirmyndar.